Επανεκκίνησις

Πόσες φορές ξύπνησες το πρωί με ένα αδικαιολόγητο χαμόγελο χαράς.

Και μια ευχαριστήρια ματιά στον θεό ήλιο που σου φώτισε ξανά την μέρα σου;

Σχεδόν καμιά.

Δεν είμαστε προγραμματισμένοι για αυτό.

Οι άνθρωποι των πόλεων.

Το σύστημα λειτουργίας μας εχει την κίνηση αυτή

στην κάτω σειρά του ταμπλό έλεγχου, ανάμεσα από πολλά άλλα κουμπιά που πρέπει πρώτα να πατηθούν αυτά και μετά το κουμπί της χαράς.

Να πατηθεί πρώτα ‘’το πρέπει να βιαστείς’’

Μετά το ‘’δούλεψε με όποιο τρόπο ναναι αρκεί να παράγεις’’

Ύστερα το κουμπί της ‘’αναμονής ‘’

Και αφού περάσουν από μπροστά σου και τα αλλά εκλογικευμένα κουμπιά του οργανωμένου συστήματος της  24ωρης επιβίωσης

εμφανίζεται στο κάτω -πολύ κάτω μέρος- μοναχούλι του ,το κουμπί  ‘’προσφέρω την χαρά στον εαυτό μου’’.

Από τους άλλους.

Γιατί το κουμπί ‘’ προσφέρω την χαρά στον εαυτό μου από έμενα’’

Βρίσκεται ακόμα πιο κάτω.

Σχεδόν δεν το βλέπεις.

Πρέπει να σκύψεις τόσο, σαν να κάνεις ενόργανη γυμναστική.

Άθλιε προγραμματιστή!

Το στάρτ της μέρας μου το βαλες σε σημείο δυσοίωνο.

Να κουραστώ πρώτα και μετά να χαρώ.

Καταραμένε.

Αν σε βγάλω παλιομηχάνημα από την πρίζα

μετατρέπομαι από άνθρωπος της πόλης σε άνθρωπο της  φύσης;

Γίνομαι φορητής

της  λατρείας  μιας ξυπόλυτης βόλτας -πέρασμα  από το καθάριο ποτάμι των μη λογισμών μου;